Tillières-sur-Avre, 10 km van Verneuil-sur-Avre, was in de XIeme eeuw, het belangrijkste bolwerk aan de Frans-Normandische grens. Dit dorp, gelegen aan de oevers van de rivier de Avre, heeft sporen van zijn glorieuze verleden bewaard. De stad heeft een historische route uitgezet die niet verstoken is van interesse. Dus trok ik mijn beste sneakers aan en ging ik op verkenning in het gezelschap van deze vreemde mascotte "de tegel".
Ik heb van het VVV-kantoor in Verneuil-sur-Avre een folder gekregen met de route van de route die niet essentieel is omdat deze wordt vermeld op het eerste paneel voor de kerk en de route is bijzonder goed aangegeven.
Het is kwart voor twaalf. Het is erg warm. Het dorp is erg rustig. Sommige inwoners halen de post in hun brievenbus en begroeten de buurman, de cafetaria of het kind dat langskomt op de fiets. De sfeer van een klein, vriendelijk Frans dorpje heerst hier.. In de ogen van de mensen denk ik dat ik niet de eerste ben die dit toeristisch circuit aflegt en met hun welwillende glimlach begrijp ik dat de inwoners trots zijn op de interesse die hun gemeente wekt.
In elke fase vind ik "de tegel" op een historisch informatiepaneel. De mascotte, als een gids, stelt me raadsels, vult de opmerkingen aan, wijst met zijn vinger naar een architectonisch detail ... De inhoud van deze panelen is leuk, rijk geïllustreerd en helemaal niet onaangenaam voor iemand als ik die weinig kennis heeft van geschiedenis en architectuur.
Om te bereiken wat de "Grand Parterre" wordt genoemd, dat wil zeggen de plaats van het kasteel, moet je de beklimming van de rue des écoles die eindigt met enkele tientallen stappen. In deze hitte zijn deze paar meter arbeidsintensief!
Maar het spel is de kaars waard. Deze oude wapenplaats biedt mij een mooi panorama over het dorp. Om terug naar beneden te gaan naar de beroemde middeleeuwse poort, neem ik een kleine onverharde weg in de schaduw van de vegetatie van het park.
Een paar barbecuegeuren prikkelen mijn geur. Rue du Fort, midden tussen de huizen, hoor ik de kippen zingen. Ongetwijfeld een stadskweek in een kleine tuin uit het zicht. Zonder details, maar toch opmerkelijk, enkele zeer oude vakwerkhuizen trekken mijn aandacht.
Tijdens mijn wandeling merk ik ook enkele smeedijzeren borden. Het lijkt erop dat het bord op nr. 1 van de Place de Verdun dat van de hostellerie Vernolienne du Pot d'Etain zou zijn, in het bezit van de ouders van Paul Bertrand dit Saint Arnaud, die in de XNUMXe eeuw naar Canada emigreerde en die stichtte daar een familie waarvan vele afstammelingen hem nog steeds hulde brengen. Maar dit is een ander verhaal!
Mijn wandeling eindigt bij de wasplaats in het dorp. Ik ben ongeveer 400 m van de Espace Baron Lacour waar het begint een ander educatief circuit genaamd " De waterkant ». Deze ontdekkingsroute is gebouwd op een beschermd natuurlijk watergebied.
Dus laat ik mijn kleine "tegeltje" achter om de Agrion de Mercure te ontmoeten, deze libel die op de site meerdere keren tegen me aan zal strijken. Het is ook de mascotte die ons begeleidt op de geïntegreerde perspectiefpanelen die het circuit afbakenen.
Ik begin aan het noordelijke deel, dat is een echte expeditie in de wildernis! Hier, de natuurlijke site is beschermd. Om het leefgebied van dier- en plantensoorten te bevorderen, moet menselijk ingrijpen zo discreet mogelijk zijn. Daarom zorgen een smal graspad en een paar houten loopbruggen ervoor dat bezoekers zich kunnen verplaatsen.
Hoewel de hitte al een paar weken erg aanwezig is, is de grond doorweekt met water. Gesloten schoenen of laarzen worden sterk aanbevolen!
Vijvers, insecten, wilde flora, kreupelhout… Deze onderdompeling in het hart van de natuur is heel aangenaam! Met de hitte stijgen de geuren van wilde planten, de geur van wetlands of stilstaand water op. Terug naar mijn vertrekpunt steek ik de Avre over via een sluis en ga onder een mooie stenen boog door. Via daar heb ik toegang tot de visvijvers.
Aan de linkerkant is een kleine vijver omgeven door schuurtjes op palen. Baars, karper, voorn, brasem, zeelt ... Elk jaar wordt de vijver gevuld tot grote vreugde van de vissers.
Aan de rechterkant zijn twee grote steegjes bevorderlijk voor een mooie wandeling rond de grote vijver. Hier en daar laten enkele bankjes de wandelaar even pauzeren tijdens deze rustige wandeling. Dan laten we onze gedachten in de verte dwalen, onze blik gefixeerd op de zwakke beweging van de golven en onze oren gewiegd door het kabbelen van het water.
Onderweg steek ik over twee vissers geïnstalleerd aan de rand van de vijver. Ze staan roerloos, blootsvoets in het gras, de koelbox vol verfrissingen en de wandelstokken zorgvuldig aan de grond vastgemaakt. Ze zullen er ongetwijfeld een hele dag doorbrengen en met een leeg hoofd van alle zorgen, hun longen vol frisse lucht en hun tassen vol vis naar huis terugkeren!
Nu is het tijd voor mij om de weg terug te nemen.
Na een paar eeuwen gekweld door Frans-Normandische botsingen, lijkt Tillières-sur-Avre besloten om voor altijd een echte oase van rust te blijven. Handelaren en dorpelingen brengen dit rustige stadje tot leven door zorg te dragen voor het formidabele historische en natuurlijke erfgoed. Moet je je batterijen opladen? Dit bezoek wordt dan ook sterk aanbevolen.