Er zijn wandelingen die uw geheugen markeren. Het circuit van de Avre de Nature is er één van! Ik zou dit parcours niet kunnen ervaren zonder het te delen!
Een paar jaar geleden zou ik ditzelfde pad midden in de winter bewandelen, onder een fijne sneeuw, in het gezelschap van twee Montignois (inwoners van Montigny-sur-Avre) die gepassioneerd zijn door de natuur en het erfgoed. Het doel van deze wandeling was het creëren vaneen wandelroute die de natuurlijke rijkdommen en het erfgoed van de gemeenten Montigny-sur-Avre en Courteilles belicht. 3 jaar later werd een gratis boekje geboren. Hij becommentarieert en illustreert deze gemarkeerde wandelpaden zodat je kunt wandelen 3, 6 of 12 km langs de rivier de Avre.
In deze augustusmiddag keer ik terug op dit pad met veel gunstigere weersomstandigheden. Ik herinner me een deel van het circuit perfect en besluit maar de helft van de weg af te leggen.
Geparkeerd voor het stadhuis van Montigny-sur-Avre, trok ik mijn wandelschoenen aan toen ik een gezin zag dat hoeden droeg en uitgerust met wandelstokken de weg op ging met in hun handen de beroemde Boekje "Avre de Nature". We wisselen een veelbetekenende glimlach uit, wetende dat we op dezelfde weg gaan.
De wandeling begint dan ook in het hart van het dorp met uitzicht op Sint-Martinuskerk waar in de 17e eeuw François de Laval de Montmorency werd gedoopt, de eerste bisschop van Quebec, die zijn naam gaf aan de stad Laval en haar universiteit. Een gedenkplaat die in de muur van het schip is verzegeld, herinnert aan de banden van het dorp met deze grote man die in 1980 door Johannes Paulus II werd zalig verklaard.
Een paar meter verder naderen we de Montigny kasteel, waar de hierboven genoemde man werd geboren. Het gebouw, geklasseerd als historisch monument, heeft een prachtig park in Engelse stijl met plantages, een reeks rivieren en watervallen.
Ik vervolg mijn weg naar het bos. Ik merk dat de opmaak duidelijk en precies is. Onmogelijk om mij te verliezen. Aan de rand van het bos kijk ik uit op een eindeloze rechtlijnige laan met wisselend reliëf. Het licht verdwijnt in het hart van dit prachtige bos. Daar is het koeler. Ik hoor de wind door het gebladerte waaien en de bomen lijken met gepiep en gracieus zwaaien met elkaar te praten.
Deze "laan" is in feite de route van het aquaduct van Avre die op deze locatie nog steeds ondergronds is. Deze structuur, ingehuldigd in 1893, voorziet Parijs van drinkwater uit de bron in Rueil la Gadelière, amper 3 kilometer stroomopwaarts. Wat een vreemd gevoel om te weten dat er onder mijn voeten wel 100 m000 water stroomt van ons vredige platteland naar de hoofdstad, honderd kilometer verderop!
Midden in dit steegje, midden in het bos, doemt een vreemde constructie op: een houten deur omgeven door een torentje van stenen en bakstenen. Ik voel me een beetje Alice in Wonderland en verwacht van achter die deur een konijn en zijn zakhorloge te zien schreeuwen dat hij laat is! Het is klaar een blik op de toegang tot het aquaduct. Tijdens mijn wandeling kom ik verschillende maten tegen.
Het komt uit aan de rand van een agrarische vlakte om opnieuw een kronkelend bospad op te gaan. Ik ontmoet een mountainbiker die worstelt om de beklimming van het stenige pad af te maken. Om mij heen gebruik ik het boekje om varens, brandnetels, genet, callune, Jacynthes, kamperfoelie of zelfs citroenmelisse op te sporen. Voorbij het plezier van de ogen dat dit verscheidenheid aan weide- en bosplanten, er zijn een paar wilde kookrecepten die in je opkomen ...
Enkele tientallen vlinders fladderen om me heen. Ze zullen me niet verlaten tot het einde van de rit! Geel, wit, rood... Het is magisch! Terwijl ik er amper een met mijn camera grijp, komt er een plof van gebladerte achter me op. Ik kan me gemakkelijk een hinde, een vos of erger ... een beer voorstellen op minder dan 2 meter van mij! Domme reflex: ik begin te schreeuwen voordat ik wegloop. Gelukkig word ik niet gevolgd. Het beest was net zo bang als ik. En ik voel me belachelijk! Ik kom tot bezinning en vervolg mijn weg nonchalant.
Als ik uit het bos kom, merk ik dat ik tegenover de Molen van Planken. Deze oude molen, opmerkelijk gerestaureerd, is vandaag een ontvangsthal met accommodatie voor familiereünies in een prachtige omgeving. Ik steek voor het eerst de rivier de Avre over.
Met mijn voet op het asfalt klim ik naar de top van deze doodlopende weg voordat ik op een plateau beland. Daar ben ik een onverharde weg midden in de velden. De wind is fris, maar de zon brandt hard. Ik neem een pauze om wat water te drinken en zet een hoed op. De vlinders zijn er nog steeds en moedigen me aan om weer op pad te gaan midden in deze groene landschappen zover het oog reikt.
Ik nader een paar huizen en keer dan terug naar de asfaltweg. Bij het zien van de rood-witte markeringen, weet ik dat ik doorloop de GR22, het mythische pad van de miquelots van Parijs naar Mont-Saint Michel.
De helling daalt weer en ik kom voor de poort van de Jarrier kasteel. Dit privé-eigendom werd in 1883 gebouwd door een professor scheikunde aan de Sorbonne die gepassioneerd was door de neogotische architectuur van Viollet-le-Duc. De conciërgewoning en de bijgebouwen, goed zichtbaar vanaf de weg, combineren de vakwerkmuren met de stenen sets.
Dan steek ik het pad over van een kleine hond die in het verse gras langs de kant van de weg ligt te rusten. Ik groet hem. De boef begint dan op redelijke afstand te draaien. Hij zal me bijna 15 minuten volgen voordat hij uiteindelijk terugkeert naar zijn huis.
Ik zie het niet, maar ik passeer voor de overblijfselen van het kasteel van Courteilles. Dit immense gebouw, opgericht in de XNUMXe eeuw door de markies de Courteilles en gouverneur van Verneuil, vereiste de vernietiging van de wallen van de middeleeuwse stad Verneuil voor het hergebruik van de stenen. Later woonde Alexandrine-Rosalie, echtgenote van de hertog van Richelieu, er gescheiden van haar man. Het graf van de hertogin is nog steeds zichtbaar bij de kerk van Courteilles waar ik even verderop langs zal gaan.
Voorlopig geen kasteel te bekennen. En terecht: in 1849 verkochten de erfgenamen, overstelpt met schulden, het pand aan twee speculanten die onmiddellijk driekwart van het kasteel slopen om de materialen te verkopen. Het uiteinde van de linkervleugel, bewaard gebleven, werd tijdens de bezetting geplunderd en raakte in verval.
Op het kruispunt, voordat ik afdaal naar de kerk, zie ik een paar meter langs de weg een kleine kapel. Het is een Mariette. Deze kleine huisjes, die meestal een piëta huisvesten, getuigen van het christelijk geloof en van de dankbaarheid van de gelovigen die de genade van de Maagd Maria komen vragen.
ik ben het eens de kerk van Courteilles. De begraafplaats bewaart de herinnering aan de familie Courteilles door de graven van de verschillende leden, waaronder Alexandrine-Rosalie.
Ik steek verschillende takken van de Avre over voordat ik de Allée du Larry binnenga, waarvan de toegangspoort van dit oude statige steegje overblijft. Deze met bomen omzoomde steeg maakt ook deel uit van de legendarische GR22 die zich uitstrekt van Parijs tot Mont-Saint-Michel. Ik ga langs de Avre aan de zuidkust.
Ten slotte kom ik bij een doodlopende straat. Voordat ik het centrum van Montigny en mijn vertrekpunt bereik, zit ik nog een paar meter op de GR22 om wat dichter bij de Avre te komen. Ik betreed een loopbrug waardoor ik het wannen van een oude molen kan bewonderen. Dan keer ik terug naar de doodlopende weg.
Hier is rust het paradijs voor de bewoners. Ik zie een vrouw in haar tuin zitten, verzonken in een roman. Met respect voor zijn privacy ga ik in stilte mijn weg.
Het circuit van de Avre de Nature heeft zijn beloften gehouden. Een ware oase van rust midden in de natuur. Een wandeling om zonder mate te gaan!