Lucie, 4 jaar oud, en ik begonnen aan de ervaring van een ponyverhuur voor een wandeling van ongeveer een uur. Veel lokale maneges bieden deze service aan.
Deze proef vindt plaats op manege Baux de Breteuil. We zijn 10 km ten noorden van Breteuil-sur-Iton, midden in een van de grote bossen van Frankrijk.
Lucile is opgewonden. Het is al een week dat ik heb geboekt en dat ze me er dag en nacht over vertelt! De dag is koel, maar de zon is aanwezig. Ik heb nog steeds het donsjack en de handschoenen gepland. De manege is gelegen nabij het centrum van het dorp.
Bij onze aankomst, een baby pony les einde. Onder de overdekte draaimolen kijken de ouders van de leerlingen met genegenheid toe hoe hun kinderen het als volwassenen doen. De instructeur begeleidt de kleine groep met humor en dynamiek. De dieren zijn volgzaam en soms een beetje grappenmaker! Lucile zei niets. Ze wordt geabsorbeerd door het spektakel.
We zijn een beetje vroeg en ik besluit hem mee te nemen om, een beetje verder, de werkpaarden met ruiters van tien jaar. De gebaren zijn nauwkeurig en rigoureus. De bewegingen zijn sierlijk. Deze kinderen zijn geen beginners.
We gaan dan richting stallen. De naam van elk dier wordt weergegeven op het boksen. We begroeten elk van hen voordat we lid worden van de ponyclub waar de kleintjes hun rijdieren leiden om ze af te zadelen. De instructeur heet ons welkom en stelt ons voor Zimba, een kleine bruine pony met een ondeugend oog.
Ik plaats een bom op Lucile en wacht op instructies. Niets heel ingewikkelds: "Het is net een grote hond" kreeg ik te horen. Je hoeft alleen het hoofdstel stevig genoeg vast te houden om te voorkomen dat de fijnproever ten koste van alles gaat grazen! Ik hijs Lucile op het dier, ik zet haar voeten in de stijgbeugels en laten we gaan! We kregen een kort rondje op het platteland dat grenst aan het ruiterdorp.
Inderdaad, het dier stopt elke 30 seconden om het goede groene gras te laten grazen. Hij is nooit vol! Ik scheld hem uit en houd het hoofdstel stevig vast zoals aanbevolen. Zimba snuift afkeurend. Als ze het hoort, lacht Lucile hardop. Deze twee zijn al vrienden!
Na een paar minuten voel ik me meer op mijn gemak en lopen we in een goed tempo. Lucile is in gesprek met Zimba. Ze streelt teder zijn manen. Ze zingt liedjes voor hem.
Opeens vraagt ze of Zimba kan rennen. Ik vraag hem zich goed vast te houden en laat het dier zachtjes draven. Catastrofe! Lucile laat de stijgbeugels los en komt terecht in een vacuüm. Ik rem Zimba en haal de kleine ternauwernood in! Om de tragedie te vermijden, stel ik haar gerust en we vertrekken meteen weer. Het was maar een kleine angst. Lucile zal niet getraumatiseerd zijn.
Na 45 minuten lijkt Lucile zich te vervelen. Ze vraagt me om naar huis te komen. Dus nemen we de terugweg. Net op tijd want er viel een beetje ijzige regen op ons drieën. We vangen Zimba op bij de ponyclub en ik laat Lucile rustig afscheid van hem nemen.
Op weg naar huis is de kleine moe maar voldaan. Ze vraagt al wanneer we terugkomen. Ik zal hem de volgende keer ongetwijfeld een babyponyles aanbieden...